Nieuw leven
Column
Een roze kaart op mijn deurmat. Dat belooft beschuit met muisjes. Sophie is geboren. Feest! Oma showt vol trots een kiekje: een tevreden kindje, fluwelige donshaartjes, knuistje aan de mond, oogjes toe. Hoe onschuldig en weerloos, hoe onwetend nog van alle menselijke tragiek. Ik zink weg in oude herinneringen, ruik het betoverende babygeurtje van weleer en voel de eerbiedwekkende, bijna gewijde en breekbare sfeer rond moeder en kind. Om voor altijd te behoeden.
Gelijktijdig met vreugde rond het ontzagwekkende wonder van nieuw leven wordt treurnis, afscheid en dood geboren. We staan machteloos tegenover toekomstige rampen. Garanties voor een rimpelloos leven zijn er niet. Nooit echter dringt de kwetsbaarheid van het bestaan zich zo totaal en meedogenloos aan ons op als wanneer we een pasgeboren baby in de armen nemen.
Gefluisterde koosnaampjes, een aandachtige streling bij een huiltje of krampje, een geneuried wiegenliedje, het is, net als het geven van de borst of de fles, een basisbehoefte. Het kind voelt zich erkend en gedragen onder moeders hoede. Veilige hechting is een eersteklas vertrekpunt om onverschrokken de kwetsbaarheid van het bestaan te durven tarten.
Bij ons, volwassenen, zou het niet anders moeten zijn. Ook wij willen erkenning, bescherming en ons serieus genomen voelen zoals we zijn, met alles wat daarbij hoort. Zonder op onze eigenheid afgerekend te worden. Dat kan alleen als het veilig is. Maar dikwijls zijn onze relaties niet veilig genoeg. Dus bijten we liever het puntje van onze tong dan dat we ons kwetsbaar of ‘zwak’ opstellen.
Het kan een doorbraak zijn als we gaan begrijpen dat onder elk verwijt een verlangen zit. Uiten we een verwijt, dan geven we onszelf niet bloot. Ruzie en afstand zijn het gevolg. Uiten we het verlangen dat onder dit verwijt verborgen zit, dan geven we onszelf wel bloot en kan de liefde opnieuw opbloeien.
Onlangs ontdekte een stel in therapie onder de laag van verwijten iets anders. Ze bekenden het aan elkaar. Hij: “Ik voel me machteloos, ik weet niet wat ik moet doen om jou te helpen, ik doe het toch nooit goed”. Zij: “Je hoeft niets, als je mij maar troost en vasthoudt, ik heb je nodig en red het niet alleen”. Huilend vielen ze in elkaars armen. Zo doorbraken ze hun vicieuze cirkel van verwijt op verwijt op verwijt op verwijt… en konden zich opnieuw veilig gaan hechten.
Veel kwetsbaarheid, veel nieuw leven in uw relaties!
Ineke Scholten, Partituur, praktijk voor EFT relatietherapie en supervisie