Broodnodig
Column
“You’re my bread when I’m hungry, you’re my shelter from troubled winds, you’re my anchor in life’s ocean, but most of all you’re my best friend.”
Steevast zingen we onderweg uit volle borst deze verrukkelijke regels van Don Williams mee. Ooit zou ik de tekst hebben afgedaan als sentimentele kletskoek. Hoezo iemand nodig hebben? Hoezo mijn geluk van een ander laten afhangen? De huidige mens is toch autonoom? En onafhankelijk?
Onze doorgaans bejubelde onafhankelijkheid heeft een keerzijde. Want hoe rot kun je je voelen als je geen schouder hebt om je hoofd op te laten rusten? En hoe beroerd als er niemand is bij wie je moe, zwak of verdrietig mag zijn?
In de liefde moet je juist afhankelijk durven zijn. En in nood reiken naar je geliefden. Daardoor blijken er stoffen in onze hersenen vrij te komen die ons een beschermd gevoel geven. Te vergelijken met wat een gezond en veilig gehechte baby voelt.
Maar hoe doe je dat als je al jong leert dat je niet moet zeuren en jammeren, maar flink moet zijn? Onze opvoeding vormt vaak een obstakel om zwak en afhankelijk te mogen zijn. Erkennen dat we iemand anders nodig hebben of zeggen dat we eenzaam zijn is in onze cultuur uit den boze. Dus doen we dat maar niet en reageren vervolgens onze frustraties af op onze partners of kinderen, gaan uit onmacht tekeer, of trekken ons mokkend terug. En hoe meer verwijten, hoe meer afstand, hoe minder ‘samen’.
Het lied vervolgt:
“When I need hope and inspiration, you’re always strong when I’m tired and weak.”
Ben jij er voor mij als ik je nodig heb? Kan ik op jou rekenen door dik en dun? We hebben elkaar broodnodig.
Ineke Scholten, Partituur, praktijk voor EFT relatietherapie en supervisie