De ijsberg 1
Column
Sabbelend op mijn pen, gezeten aan mijn tuintafel onder de parasol, broed ik op mijn column. Het valt niet mee om in deze zomerse temperaturen over ijsbergen te schrijven. Toch is dat mijn plan. Ik word niet vrolijk van wat ik lees in de krant. Van de televisie nog minder, dus die staat steeds vaker uit. Ziekte, ontslag, verwaarlozing, crisis, is er ook nog iets leuks te melden?
In mijn sombere overpeinzingen word ik aangenaam gestoord door dat kleine manneke van hiernaast. Drie is hij. Niet gehinderd door alles waar wij volwassenen vaak onder gebukt gaan stapt hij onbekommerd en opgewekt babbelend, vol vertrouwen mijn tuin binnen. Hij maakt me onomwonden duidelijk dat hij op mijn piano wil spelen. Ik smelt. Zijn ontwapenende directheid is aandoenlijk. Als hij verdrietig is huilt hij, als hij blij is schatert hij en als hij boos is weet je dat ook meteen. Van dubbele agenda’s heeft hij nog nooit gehoord. Valt hij op zijn knie dan wordt hij getroost. Wie zal het in zijn hoofd halen om te zeggen dat huilen niet mag?
Het raakt me als ik bedenk hoe snel wij deze onschuld kwijtraken. We bevriezen onze tranen en passen ons aan. Wat de buitenwereld van ons te zien krijgt is vaak slechts het topje van de ijsberg. Daaronder houden we, onttrokken aan het oog, angstvallig ons verdriet, ongemak, heimwee, gemis en onvervuld verlangen verborgen. Voor onze collega’s, buren, vrienden, kinderen, soms zelfs voor onze partners of voor onszelf. Dat kan pijnlijk eenzaam maken.
In relatie- rouw- en verliestherapie onderzoeken we wat we missen en onderdrukken, waar we bang voor zijn, wat we anders zouden willen en waar we diep in ons hart naar verlangen. We bekijken hoe en met wie we dit delen. Want zonder openheid en kwetsbaarheid is het moeilijk leven, en nog moeilijker liefde te geven en te ontvangen. Want we willen toch geen emotieloze ijsberg zijn?
Wordt vervolgd.
Ineke Scholten, Partituur, praktijk voor EFT relatietherapie en supervisie